Ohayou! * kłania się* Gomene, gomene... Rozdział miał pojawić się ,,niedługo" a pojawia się po długim czasie. HxH zdążyło się już skończyć!!! *szloch* Oglądałam ostatni odcinek chyba z dwadzieścia razy, żeby chociaż przedłużyć rozstanie z tą serią. Jakoś dopiero teraz wpadłam na to, że mogłabym oglądnąć wszystko od nowa...
Nie przedłużając, dodaję kolejny rozdział. Co prawda mało się w nim dzieje, ale jeszcze góra dwa takie spokojne rozdziały i się zacznie. Miałam dużo czasu, żeby to sobie rozplanować. :)
Miłego czytania!
----------------------------------------------------------------------------------------
Zatrzymali się przed szarą, starą kamienicą. Killua zmierzył z niepokojem budynek, oceniając jego solidność. Z szarych ścian gdzieniegdzie sypał się tynk. W niektórych miejscach widać było gołą cegłę. Chłopak nie musiał pytać, żeby wiedzieć iż kamienica jest baaaardzo stara.
,,Dlaczego to jeszcze stoi?"
- Wiem, że nie wygląda za ciekawie - odezwała się Nell przepraszającym tonem, jakby czytając chłopakowi w myślach. - Ale to naprawdę solidny budynek. Wybudował go mój pradziadek, a mój dziadek i ojciec dokonywali poprawek. Nie jest tylko odremontowany z zewnątrz. Po za tym, od środka wygląda znacznie lepiej.
Chłopcy kiwnęli głowami i weszli do budynku za dziewczyną. Miała rację. W środku kamienica reprezentowała się o wiele lepiej. Ściany klatki były koloru jasnożółtego, a podłogę wyłożono biało czarnymi płytami. Pachniało farbą, co świadczyło o niedawnym malowaniu.Nell wyszła na czwarte piętro i otworzyła kopniakiem drzwi.- WRÓCIŁAAAAAAMMM!!! - wydarła się na całe gardło. - I PRZYPROWADZIŁAM GOŚCI!!!- Nie krzycz tak, dziecko - usłyszeli męski głos. Po chwili z kuchni wyszedł szkarłatnowłosy mężczyzna o zielonych oczach i zmierzył gości ostrym spojrzeniem. - Mówiłem ci coś o chłopakach, prawda? - spytał poirytowany. - Dopiero po osiemnastce.- Tato, oni nie mają gdzie się podziać - załkała Nell. - To nasi dalecy kuzyni, pamiętasz? A może już nie kojarzysz wujka Lou?- Wujka Lou..? - zdziwił się mężczyzna.- Tak, wujka Lou - powtórzyła szkarłatnowłosa uśmiechając się niewinnie. - To... Brat żony wujka mamy! Tylko jego nie było na świętach trzy lata temu...- Aaaaachaaaa... Ach ten - mężczyzna podszedł i pogłaskał chłopców po głowach. - Cześć... Eeee...- Killua i Gon - odezwał się białowłosy.- Ty naprawdę nas nie pamiętasz wujku - zaśmiał się Gon. Ojciec dziewczyny uśmiechnął się zakłopotany i spojrzał na Nell spanikowany.- Wezmę ich na górę - zaproponowała dziewczyna. Chwyciła Gona i Killuę za ręce po czym pociągnęła za sobą do pokoju. Tam zatrzasnęła drzwi i przekręciła kluczyk, ku niezadowoleniu Killui. Nie czuł się dobrze w obcym domu, a dziewczyna zablokowała jedyną drogę ucieczki.
,,Chociaż jest jeszcze okno" - stwierdził, rzucając krótkie spojrzenie szybie. Chociaż skok z czwartego piętra nie napawał go zbytnio optymizmem...
- Twój tata to zabawny człowiek - zaśmiał się Gon. Nell wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się delikatnie.- Jest roztrzepany i nie pamięta większości członków rodziny, jednak nigdy tego nie przyzna, co jest mi na rękę. Chociaż nie zdziwię się, jak nas kiedyś okradną, podając się za krewnych.- Ale jest jeszcze twoja mama, prawda? - spytał brunet.- Tak. Rozgarnięta kobieta... Killua przestał ich słuchać i rozejrzał się.Pomieszczenie było średnich rozmiarów, utrzymane w kolorach fioletu i bieli. Koło okna stało duże małżeńskie łoże, zaraz obok postawiono biurko, po którym walały się papiery. Naprzeciwko stała szeroka, biała szafa, a na środku pokoju leżał duży, zielony dywan z długim włosem.Killua lubił tego typu dywany. Zawsze były miękkie i ciepłe - idealne do leżenia i objadania się na nich słodyczami. W swoim domu mieli tylko jeden taki dywan , w pokoju Illumi'ego, dlatego nie przesiadywał na nim często. Nie miał też na to zbytnio czasu. Treningi i misje zabierały mu większość dni.- Nie zjem was.Chłopak popatrzył się na szkarłatnowłosą zdezorientowany.- Co?- Nie zjem was - powtórzyła Nell, patrząc na Zoldyck'a rozbawiona. - Dlatego przestań szukać wzrokiem drogi ucieczki.- Jeeej, ty to wszystko rysowałaś?! - krzyknął Gon, przeglądając kartki leżące na biurku. - Niesamowite! Dziewczyna spojrzała na bruneta zszokowana, po czym rzuciła się spanikowana w jego kierunku.- Odłóż to! - pisnęła, próbując wyrwać Gonowi kartki. Chłopak odskakiwał zręcznie za każdym razem gdy dziewczyna doskakiwała do niego. W końcu potknął się o dywan i wywinął orła, a dziewczyna upadła na niego i nie marnując szansy, wyrwała mu rysunki.Killua usiadł na łóżku i oglądał całą sytuację z rozbawieniem. Gon był zwinniejszy niż większość ludzi, dlatego nadążenie za nim dla przeciętnego człowieka, było wręcz niemożliwe.- Nie powinieneś ruszać rzeczy innych ludzi - powiedziała Nell z wyrzutem, chowając wszystkie rysunki do szuflady biurka. - Rety.- Dlaczego nie chcesz, żeby ktoś je widział? - spytał Gon zdziwiony. - Są śliczne.- Nie są! - naburmuszyła się Nell.- Są!- Nie są!- Są!- Nie ważne - westchnęła szkarłatnowłosa i podeszła do drzwi. - Pójdę po coś do jedzenia, a potem opowiecie mi co was tu sprowadza.
***
- Czyli szukacie ojca Gona? - spytała, pakując sobie do buzi kolejną kromkę.Cała trójka leżała na dywanie i objadała się kromkami z szynką i ogórkiem oraz słodyczami.- Tak - odpowiedział Killua, otwierając kolejnego batonika. - Doszły nas słuchy że był tu ostatnio, więc postanowiliśmy się rozejrzeć.- Imię i nazwisko - powiedziała dziewczyna, uśmiechając się zadziornie. Gon i Killua spojrzeli na nią zdziwieni.- Po co ci? - spytał Gon. Dziewczyna prychnęła lekceważąco.- Jestem, uszami i oczami tego miasta. Wiem wszystko, co się w nim dzieje, od sprzedawania przez staruszkę zgniłych owoców po romans sąsiada z naprzeciwka. Jeżeli twój ojciec się tu pojawił, na pewno go znam.- Ging Freccss. Zapadła cisza, którą po chwili przerwał pełen szoku krzyk.- CCCCCCCCOOOOOOOOOOOOOO?!- O co ci chodzi? - spytał Killua. Nell chwyciła Gona za ramiona i spojrzała mu w oczy.- Posłuchaj mnie teraz uważnie, Gon - powiedziała powoli. - Nie. Podawaj. W tym. Mieście. Swojego. Nazwiska. Zrozumiałeś?- No tak... - odpowiedział brunet skołowany.- Ale dlaczego? Dziewczyna westchnęła i usiadła po turecku, opierając się rękami o podłogę.- Twój ojciec ma na pieńku z większością tutejszych mieszkańców - powiedziała zmęczonym głosem. - Dużo namieszał.- Na przykład? - spytał Gon.- Przez niego zbankrutowała większość hazardzistów. I rozpadły się bogate pary, bo zachciało mu się podrywów... et cetera. A potem się zmył. I dobrze.- Nie brzmisz, jakbyś była z tego zadowolona - zauważył Killua. Z twarzy dziewczyny zniknęły wszelkie emocje. Odwróciła wzrok i splotła dłonie. - Późno już - zaśmiała się sztucznie i zerwała z podłogi. - Znam kogoś, kto będzie wiedział gdzie udał się stąd twój tata - powiedziała do Gona. - Naprawdę?! - spytał brunet z entuzjazmem. Nell kiwnęła głową.- Ale to jutro. Teraz idziemy spać.Niestety nie mam zapasowych materacy... Możecie spać na dywanie? Jest miękki, więc powinno być wygodnie...Chłopcy zgodzili się i godzinę później Nell i Gon spali głębokim snem.Killua nie mógł zasnąć. Coś go niepokoiło w tym domu, rodzicach Nell i w samej Nell. W jej reakcji na jego uwagę o ojcu Gona. No i w jej rozmowach z Gonem. Była po prostu dziwna... I kogoś mu przypominała. To niepokojące uczucie, zagłuszone przez inne wrażenia, teraz dało o sobie ponownie znać. Jej oczy... Znał je. Nie pamiętał skąd, ale na sto procent je znał. Niepokoiło go to. Jego instynkt krzyczał ,,uciekaj!!!" jednak nie wiedział dlaczego. Być może to przez ten wzrok wtedy, w mieście.
,,Jakby nie z tego świata.''
Znał dobrze to spojrzenie. Członkowie jego rodziny mieli takie samo.
,,Kim ona jest?"
Nie wiedział, jednak czuł, że niedługo poznają częściową odpowiedź na to pytanie. Tylko czy rzeczywiście chcieli ją poznać? Przecież jutro się z nią rozstaną i nigdy więcej się nie spotkają. Więc dlaczego czuł taki niepokój?
,,Za dużo myślisz" - zbeształ się w myślach.
Z jego ust wydobyło się ciche westchnienie. Może i za dużo myślał, ale taki już był. A odkąd poznał Gona musiał myśleć za dwóch, ponieważ jego przyjaciel nie robił tego zbyt często. Odwrócił się i spojrzał na śpiącego głębokim snem bruneta. Chłopak był opatulony po szyję kocem który Nell wygrzebała z szafy. Uśmiechał się.
,,Ciekawe co mu się śni... Pewnie coś dobrego."
Killua uśmiechnął się wyobrażając sobie co może śnić się przyjacielowi i zamknął oczy. Po chwili już sam spał głębokim snem, jednak nie był to spokojny, miły sen jak u Gona. Killuę po raz kolejny nawiedziły koszmary, jednak nie mógł się obudzić.Niestety, złe sny białowłosego nie różniły się zbytnio od tego, co miało nastąpić.Ale nie mógł o tym wiedzieć.
,,Dlaczego to jeszcze stoi?"
- Wiem, że nie wygląda za ciekawie - odezwała się Nell przepraszającym tonem, jakby czytając chłopakowi w myślach. - Ale to naprawdę solidny budynek. Wybudował go mój pradziadek, a mój dziadek i ojciec dokonywali poprawek. Nie jest tylko odremontowany z zewnątrz. Po za tym, od środka wygląda znacznie lepiej.
Chłopcy kiwnęli głowami i weszli do budynku za dziewczyną. Miała rację. W środku kamienica reprezentowała się o wiele lepiej. Ściany klatki były koloru jasnożółtego, a podłogę wyłożono biało czarnymi płytami. Pachniało farbą, co świadczyło o niedawnym malowaniu.Nell wyszła na czwarte piętro i otworzyła kopniakiem drzwi.- WRÓCIŁAAAAAAMMM!!! - wydarła się na całe gardło. - I PRZYPROWADZIŁAM GOŚCI!!!- Nie krzycz tak, dziecko - usłyszeli męski głos. Po chwili z kuchni wyszedł szkarłatnowłosy mężczyzna o zielonych oczach i zmierzył gości ostrym spojrzeniem. - Mówiłem ci coś o chłopakach, prawda? - spytał poirytowany. - Dopiero po osiemnastce.- Tato, oni nie mają gdzie się podziać - załkała Nell. - To nasi dalecy kuzyni, pamiętasz? A może już nie kojarzysz wujka Lou?- Wujka Lou..? - zdziwił się mężczyzna.- Tak, wujka Lou - powtórzyła szkarłatnowłosa uśmiechając się niewinnie. - To... Brat żony wujka mamy! Tylko jego nie było na świętach trzy lata temu...- Aaaaachaaaa... Ach ten - mężczyzna podszedł i pogłaskał chłopców po głowach. - Cześć... Eeee...- Killua i Gon - odezwał się białowłosy.- Ty naprawdę nas nie pamiętasz wujku - zaśmiał się Gon. Ojciec dziewczyny uśmiechnął się zakłopotany i spojrzał na Nell spanikowany.- Wezmę ich na górę - zaproponowała dziewczyna. Chwyciła Gona i Killuę za ręce po czym pociągnęła za sobą do pokoju. Tam zatrzasnęła drzwi i przekręciła kluczyk, ku niezadowoleniu Killui. Nie czuł się dobrze w obcym domu, a dziewczyna zablokowała jedyną drogę ucieczki.
,,Chociaż jest jeszcze okno" - stwierdził, rzucając krótkie spojrzenie szybie. Chociaż skok z czwartego piętra nie napawał go zbytnio optymizmem...
- Twój tata to zabawny człowiek - zaśmiał się Gon. Nell wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się delikatnie.- Jest roztrzepany i nie pamięta większości członków rodziny, jednak nigdy tego nie przyzna, co jest mi na rękę. Chociaż nie zdziwię się, jak nas kiedyś okradną, podając się za krewnych.- Ale jest jeszcze twoja mama, prawda? - spytał brunet.- Tak. Rozgarnięta kobieta... Killua przestał ich słuchać i rozejrzał się.Pomieszczenie było średnich rozmiarów, utrzymane w kolorach fioletu i bieli. Koło okna stało duże małżeńskie łoże, zaraz obok postawiono biurko, po którym walały się papiery. Naprzeciwko stała szeroka, biała szafa, a na środku pokoju leżał duży, zielony dywan z długim włosem.Killua lubił tego typu dywany. Zawsze były miękkie i ciepłe - idealne do leżenia i objadania się na nich słodyczami. W swoim domu mieli tylko jeden taki dywan , w pokoju Illumi'ego, dlatego nie przesiadywał na nim często. Nie miał też na to zbytnio czasu. Treningi i misje zabierały mu większość dni.- Nie zjem was.Chłopak popatrzył się na szkarłatnowłosą zdezorientowany.- Co?- Nie zjem was - powtórzyła Nell, patrząc na Zoldyck'a rozbawiona. - Dlatego przestań szukać wzrokiem drogi ucieczki.- Jeeej, ty to wszystko rysowałaś?! - krzyknął Gon, przeglądając kartki leżące na biurku. - Niesamowite! Dziewczyna spojrzała na bruneta zszokowana, po czym rzuciła się spanikowana w jego kierunku.- Odłóż to! - pisnęła, próbując wyrwać Gonowi kartki. Chłopak odskakiwał zręcznie za każdym razem gdy dziewczyna doskakiwała do niego. W końcu potknął się o dywan i wywinął orła, a dziewczyna upadła na niego i nie marnując szansy, wyrwała mu rysunki.Killua usiadł na łóżku i oglądał całą sytuację z rozbawieniem. Gon był zwinniejszy niż większość ludzi, dlatego nadążenie za nim dla przeciętnego człowieka, było wręcz niemożliwe.- Nie powinieneś ruszać rzeczy innych ludzi - powiedziała Nell z wyrzutem, chowając wszystkie rysunki do szuflady biurka. - Rety.- Dlaczego nie chcesz, żeby ktoś je widział? - spytał Gon zdziwiony. - Są śliczne.- Nie są! - naburmuszyła się Nell.- Są!- Nie są!- Są!- Nie ważne - westchnęła szkarłatnowłosa i podeszła do drzwi. - Pójdę po coś do jedzenia, a potem opowiecie mi co was tu sprowadza.
***
- Czyli szukacie ojca Gona? - spytała, pakując sobie do buzi kolejną kromkę.Cała trójka leżała na dywanie i objadała się kromkami z szynką i ogórkiem oraz słodyczami.- Tak - odpowiedział Killua, otwierając kolejnego batonika. - Doszły nas słuchy że był tu ostatnio, więc postanowiliśmy się rozejrzeć.- Imię i nazwisko - powiedziała dziewczyna, uśmiechając się zadziornie. Gon i Killua spojrzeli na nią zdziwieni.- Po co ci? - spytał Gon. Dziewczyna prychnęła lekceważąco.- Jestem, uszami i oczami tego miasta. Wiem wszystko, co się w nim dzieje, od sprzedawania przez staruszkę zgniłych owoców po romans sąsiada z naprzeciwka. Jeżeli twój ojciec się tu pojawił, na pewno go znam.- Ging Freccss. Zapadła cisza, którą po chwili przerwał pełen szoku krzyk.- CCCCCCCCOOOOOOOOOOOOOO?!- O co ci chodzi? - spytał Killua. Nell chwyciła Gona za ramiona i spojrzała mu w oczy.- Posłuchaj mnie teraz uważnie, Gon - powiedziała powoli. - Nie. Podawaj. W tym. Mieście. Swojego. Nazwiska. Zrozumiałeś?- No tak... - odpowiedział brunet skołowany.- Ale dlaczego? Dziewczyna westchnęła i usiadła po turecku, opierając się rękami o podłogę.- Twój ojciec ma na pieńku z większością tutejszych mieszkańców - powiedziała zmęczonym głosem. - Dużo namieszał.- Na przykład? - spytał Gon.- Przez niego zbankrutowała większość hazardzistów. I rozpadły się bogate pary, bo zachciało mu się podrywów... et cetera. A potem się zmył. I dobrze.- Nie brzmisz, jakbyś była z tego zadowolona - zauważył Killua. Z twarzy dziewczyny zniknęły wszelkie emocje. Odwróciła wzrok i splotła dłonie. - Późno już - zaśmiała się sztucznie i zerwała z podłogi. - Znam kogoś, kto będzie wiedział gdzie udał się stąd twój tata - powiedziała do Gona. - Naprawdę?! - spytał brunet z entuzjazmem. Nell kiwnęła głową.- Ale to jutro. Teraz idziemy spać.Niestety nie mam zapasowych materacy... Możecie spać na dywanie? Jest miękki, więc powinno być wygodnie...Chłopcy zgodzili się i godzinę później Nell i Gon spali głębokim snem.Killua nie mógł zasnąć. Coś go niepokoiło w tym domu, rodzicach Nell i w samej Nell. W jej reakcji na jego uwagę o ojcu Gona. No i w jej rozmowach z Gonem. Była po prostu dziwna... I kogoś mu przypominała. To niepokojące uczucie, zagłuszone przez inne wrażenia, teraz dało o sobie ponownie znać. Jej oczy... Znał je. Nie pamiętał skąd, ale na sto procent je znał. Niepokoiło go to. Jego instynkt krzyczał ,,uciekaj!!!" jednak nie wiedział dlaczego. Być może to przez ten wzrok wtedy, w mieście.
,,Jakby nie z tego świata.''
Znał dobrze to spojrzenie. Członkowie jego rodziny mieli takie samo.
,,Kim ona jest?"
Nie wiedział, jednak czuł, że niedługo poznają częściową odpowiedź na to pytanie. Tylko czy rzeczywiście chcieli ją poznać? Przecież jutro się z nią rozstaną i nigdy więcej się nie spotkają. Więc dlaczego czuł taki niepokój?
,,Za dużo myślisz" - zbeształ się w myślach.
Z jego ust wydobyło się ciche westchnienie. Może i za dużo myślał, ale taki już był. A odkąd poznał Gona musiał myśleć za dwóch, ponieważ jego przyjaciel nie robił tego zbyt często. Odwrócił się i spojrzał na śpiącego głębokim snem bruneta. Chłopak był opatulony po szyję kocem który Nell wygrzebała z szafy. Uśmiechał się.
,,Ciekawe co mu się śni... Pewnie coś dobrego."
Killua uśmiechnął się wyobrażając sobie co może śnić się przyjacielowi i zamknął oczy. Po chwili już sam spał głębokim snem, jednak nie był to spokojny, miły sen jak u Gona. Killuę po raz kolejny nawiedziły koszmary, jednak nie mógł się obudzić.Niestety, złe sny białowłosego nie różniły się zbytnio od tego, co miało nastąpić.Ale nie mógł o tym wiedzieć.
